Δημοσιεύθηκε στην Real News, ένθετο Real Money στις 03-01-2014
Η ελληνική κυβέρνηση είναι πρωταγωνίστρια ενός παράδοξου φαινομένου, επιδιώκοντας να συνδυάσει τρεις ασύμβατες έννοιες. Από την μία μεριά διατυμπανίζει την μελλοντική ανάπτυξη και από την άλλη εφαρμόζει μια πολιτική υπερφορολόγησης, χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό και ακραίο εργαλείο για την κατάσχεση της περιουσίας των πολιτών. Το μέγιστο λάθος της τακτικής του μνημονίου είναι ότι σκοπίμως παρερμηνεύει την ανάπτυξη με την αριθμητική βελτίωση της οικονομίας. Η τελευταία γίνεται αντιληπτή ως η επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος ή μιας ποσοστιαίας ετήσιας αύξησης του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όμως αυτή δεν είναι πραγματική ανάπτυξη, αφού κορυφαία στόχευση παραμένει η καλυτέρευση των αριθμών και όχι η ευημερία των ανθρώπων. Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας είναι τραγική με έξι έτη συνεχούς ύφεσης, με 27% ποσοστό ανεργίας , με πτώση έως 75% των εισοδημάτων και με πτώση των τιμών ακινήτων άνω του 50% σε σχέση με το 2008. Οι χιλιάδες συμπολίτες κάτω από το σχετικό όριο φτώχειας και η ανέλπιδα κατάσταση στην υγεία και την παιδεία συμπληρώνουν το αρνητικό κοινωνικό μωσαϊκό. Η ανάπτυξη λοιπόν παραμένει μια σουρεαλιστική ουτοπία, τουλάχιστον για αυτούς με την εμπειρία της καθημερινής πραγματικότητας.
Σήμερα έχει επικρατήσει μια θεωρία λιτότητας σοκ και δέους με εισπρακτικά δημοσιονομικά μέτρα και ιερό σκοπό να επιτευχθούν πάση θυσία οι δημοσιονομικοί υπολογισμοί και αργότερα ίσως να ευημερήσουν οι άνθρωποι. Ειδικά η ομοβροντία άδικων φόρων με την παράλληλη άμεση εξοντωτική είσπραξη τους οδηγούν στην πλήρη απαξίωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια σε υψηλούς συντελεστές φορολόγησης, όπως ο ΦΠΑ του 23% και ο φόρος καυσίμων, και κορυφαία σε αριθμό φόρων ή τελών, με προεξέχοντες τους 40 στην ακίνητη περιουσία.
Την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση ενισχύει με κάθε τρόπο τα μέτρα είσπραξης των υπερβολικών και άδικων φόρων. Ήδη οι εφορίες προχωρούν στην κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων και βέβαια στο άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών. Η κύρια κατοικία δεν προστατεύεται για χρέη στο δημόσιο και η διαδικασία πλειστηριασμού της είναι η κύρια οδός για είσπραξη οφειλών. Ουσιώδης διακρίσεις δεν γίνονται, αφού οι διαδικασίες είσπραξης δεν εξαντλούνται σε αυτούς που χρωστούν από προφανή δόλο και με δυνατότητα πληρωμής αλλά επεκτείνεται αδιακρίτως σε αυτούς που χρωστούν λόγω προφανούς εισοδηματικής αδυναμίας ελέω κρίσης. Μάλιστα στο τελευταίο νομοσχέδιο -του φόρου ακινήτων- εισάγονται προβλέψεις για έφοδο της εφορίας σε κατοικίες-έδρες αυτοαπασχολουμένων ελευθέρων επαγγελματιών! Η πρόβλεψη ότι το χρέος ενός ακινήτου λόγο του νέου φόρου μεταβιβάζεται στο νέο ιδιοκτήτη σε περίπτωση πώλησης, είναι η μεγαλύτερη παραδοχή του κράτους ότι η ρευστοποίηση σε μια χαμηλή τιμή θα είναι η κύρια λύση για πολλούς νεόπτωχους ιδιοκτήτες ακινήτου. Τα μέτρα τελικά αποτυγχάνουν αφού οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο αυξάνουν διαρκώς φτάνοντας τα φέτος τα 60δις!
Ας γίνει έστω και τώρα αντιληπτό ότι πραγματική ανάπτυξη, ήτοι η ευημερία των ανθρώπων, δεν είναι εφικτή χωρίς νέα κατεύθυνση στη φορολογία και χωρίς δίκαιο «κυνήγι» και «σύλληψη» της πραγματικής και ουσιαστικής φοροδιαφυγής. Οι κατασχέσεις και οι τιμωρίες οφείλουν να είναι έσχατες επιλογές, τα κίνητρα και οι διακανονισμοί πυλώνες της νέας λογικής, ειδάλλως η ύφεση της πραγματικής οικονομίας και η κενότατη βελτίωση των αριθμών θα διαρκέσουν ακόμη πολύ καιρό.