Άρθρο στην Real News, ένθετο Real Money, Κυριακή 10/11/2013

Η ονομασία του νέου φόρου ακινήτων δικαιολογείται μόνο ως προς την ενιαία  εισπρακτική στόχευση του. Μοναδικός στόχος είναι η είσπραξη 3 δις ευρώ σε μια στείρα λογική αύξησης των δημοσίων εσόδων με κάθε αναπτυξιακό κόστος και με τους τεκμαρτούς φόρους κατοχής περιουσίας ως βασικό εργαλείο. Η έλλειψη μια βαθύτερης στρατηγικής είναι προφανής. Το προσχέδιο δίκαια αποτέλεσε αντικείμενο καθολικών αντιδράσεων αφού περιέχει πολλαπλές αδικίες για τα εκατομμύρια ιδιοκτητών ακινήτων. Εκλείπουν βασικές αρχές φορολογικής δικαιοσύνης όπως η ανταποδοτικότητα, τα κριτήρια εισοδήματος, οι λογικές εξαιρέσεις και τα κίνητρα καταβολής του φόρου. Η αυταπόδεικτη λίστα αδικιών δεν έχει τέλος. ‘Άλλωστε τέτοιους φόρους «κατοχής» ακινήτων λογικά βάζει κάποιους σε μια εποχή υπεραξιών ακινήτων και όχι ύφεσης και απαξίωσης!

Πρακτικά, το αδιανόητο «Χαράτσι» (ΕΕΤΗΔΕ), το οποίο εφαρμόστηκε αποκλειστικά για έκτακτους δημοσιονομικούς εισπρακτικούς λόγους,  «μονιμοποιείται και επεκτείνεται» με το πρόσχημα ότι καλύπτει και τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας. Τώρα όμως υπερφορολογείται ότι ακίνητο υπάρχει, κτίσματα και γη, χωρίς διακρίσεις με μια λογική «ριπής μπαζούκα» και όχι δίκαιας διεύρυνσης της φορολογικής βάσης. Τα απρόσοδα και μη ηλεκτροδοτούμενα κτίσματα φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο με τα υπόλοιπα. Δεν λαμβάνεται καμία μέριμνα για την κύρια κατοικία. Οι ιδιοκτήτες κτισμάτων που δεν έχουν αξιοποιήσει τον συντελεστή δόμησης θα καταβάλλουν φόρο τιμωρίας για το υπόλοιπο οικόπεδο! Τα οικόπεδα ή αγροτεμάχια εντός ορίων οικισμών υπερφορολογούνται με φόρο επιπέδου χιλιάδων ευρώ. Δεν υπάρχει κανένα κριτήριο εισοδήματος παρά μόνο μια πρόβλεψη μείωσης για πολύ χαμηλά εισοδήματα χωρίς οφειλές στο δημόσιο!

Η μεγαλύτερη όμως αδικία είναι ο υπολογισμός του φόρου επί τιμών ζώνης εκτός πραγματικότητας. Η πτώση των αξιών των ακινήτων έχει ξεπεράσει το 40% τα έτη του μνημονίου και δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη. Η αυξομείωση και εξίσωση αντικειμενικών- πραγματικών τιμών δεν έγινε ποτέ, αν και προβλέπεται στο μνημόνιο. Οφείλει να γίνει και να αποτελέσει την πιο ουσιαστική πράξη φορολογικής δικαιοσύνης για κάθε φόρο ή τέλος ακινήτων.

Εν τέλει, αντί στην χώρα της διαχρονικής «αγάπης» για τη ιδιοκτησία ακινήτων, να ενσωματωθεί ενεργά η αγορά ακινήτων σε ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης αντιμετωπίζεται ακόμη ως «κότα με χρυσά αυγά». Μόνο που τα αυγά τελειώνουν και οι υπερφορολογημένοι ιδιοκτήτες δικαίως «εξαγριώνονται». Μια νέα διαφορετική προσέγγιση του φόρου, σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο, δίκαιες εξαιρέσεις και ανταποδοτική λογική μπορεί να δημιουργήσει βιώσιμα δημοσιονομικά έσοδα και λαϊκή ανοχή. Άλλωστε η ανούσια καταβολή αυτού του φόρου στην τρύπα του προϋπολογισμού δεν χωνεύεται εύκολα ενώ αντίθετα η ουσιαστική καταβολή του για ανταποδοτικές υπηρεσίες ή έργα (πχ αναπλάσεις πάρκων, οδικά, πράσινο, συντήρηση σχολείων) είναι ένα πολύ ισχυρότερο κίνητρο που ενισχύει το κοινωνικό συμφέρον.